صورخیال در اشعار منوچهری

به نام خداوندجان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین(بوستان سعدی) برای نزدیک شدن هرچه بیشترخواننده ی معاصربه متون قدیم ادبیات کلاسیک،که ازبسیاری اصطلاحات قرون گذشته،به دوراست،ابتدا باید ظاهرسخن هرگوینده مشخص شود و سپس به جنبه های دیگرکارآنها پرداخته شود.بدین منظوردراین رساله بهتوضیح وجداسازی صورخیال شعر منوچهری پرداخته شده است تاگامی باشدبرای نزدیک ترشدن هرخواننده به شعراین شاعرطبیعت .مهمترین عنصر صور خیال در شعر منوچهری تشبیه است که بدلیل احاطه ی گسترده ی او برتصاویر طبیعی ، ازانواع متنوعی برخوردارشده است.یکی از انواع تشبیهات او که در کار دیگران به ندرت یافت می شود تشبیهات تلمیحی است ، تصویرهایی برخاسته از اساطیراسلامی وایرانی وتلمیحاتی به بعضی از آیات قرآن .همچنین در دیوان او با نمونه های وسیعی از صنعت تشخیص روبرو هستیمکه با به کار بردن آنها ، این شاعر خلّاق با نهایت استادی وصفهای خود از طبیعت را ،سرشار از زندگی وپویایی کرده است. بعلاوه پس از تشبیه ،استعاره ومجازوکنایه درشعراوقابل دقت وتأملند .او با هنرمندی ، با ترکیب صفتها ،خود را تصویرسازی مبتکّر معرفی می کند. بی شک وصف طبیعتی که او بیان کرده ، در این عصر صنعت که غول آلودگی هوا، آب و صدا ، جان آدمیان را به خطر انداخته ، بهشت گمشده ای است که شاید فقط بتوان در دیوان او جستجو کرد.